ANALARIMIZIN BİZİ SEVMEYE VAKTİ OLMADI
Zamane, �ki bin on�olsa da, zor biliyorum
Bütün annelere, �or çağda�sabır diliyorum
Zaman geriye gitse, ana çilelerine irkiliyorum
Zor günler, anamızın bizi sevmeye vakti olmadı
 
Gerçeği öyle; analarımız, başımızın tacıdır
Omuz emeği günlerinde, yaşam tarzı, acıdır
Zor günleri hatırlamak, nankör nefsin ilacıdır
Hayallere yaşatırım, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Analar bağrında, sıralanmış çocuk taşıdılar
Kısıtlı döngü içinde, gün görmeden yaşadılar
Tarla sıcağı kızgın, kışın soğuğunda, üşüdüler
Milim mesafedeyiz, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Hatırlamayla, hatırlanmak, güzellikler dolu
O günler; anamızın, hep çıkmaz sokakta yolu
Yıkamak, taşımaktan, boş kalmadı bir an kolu
Yakınında dursak ta, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Yüreklerinde erdem, gözlerinde nem vardı
Anaların umudu bitse, günü kurtarmak kârdı
Emeğinin karşılığı yok, çıkmaz sokaklar dardı
Nasıl tarif edilebilir, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Özünde sevgisi, daima çeşitlenmiş biçimde
Yaman hayatın girdabında, aklı ise, geçimde
Almamış içine kötülüğü, şairane bakış açımda
Kabarık oldu yüreği, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Yüreği dağlanmış, çeşitlenen sıralıdır çilesi
Haysiyet ve onur felsefesi, doldurduğu filesi
İçtenli bakışa, birde hayatın, çeşitlenen hilesi
Mücadelesi acımasız, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Bizler, çile tariflersek, analar güler geçer
Sindiremediğimiz kaygıyı, bir yudum da içer
Tecrübeyi yoğurmuş halde, bakışı insan seçer
Hayat metanetinde, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Geriye bakış da ana, nine olarak değer alır
İkramlarda alçak gönüllüdür, başını eğer alır
Hazırlamaktır üslubu, inek�en sütü, sağar alır
Koşuşturuş da bitap, bizi sevmeye vakti olmadı
 
Anlatması kolay yaşaması zor denen biçim
Dönemleri karşılaştırınca bir hoş oluyor içim
Analarımızın eski halleri aklımda, ağarır saçım
Özmamıkoğlum tanık, bizi sevmeye vakti olmadı
 
                        (9 Mayıs 2010 - Anneler günü anısına)  Özdemir TAŞAN